در ۵۰ سال اخیر، شیوه‌ها و روش‌های مدیریت و رهبری در نظام‌های آموزشی، تغییرات بسیار زیادی را داشته است؛ طرح نظرها و اندیشه‌های جدید و متفاوت، از طرف صاحب نظران رشته‌های مدیریت و آموزش و پرورش، از یک سو و نیاز به بهبود کیفی عملکردها و منابع آموزش و پرورش از سوی دیگر، موجب ضرورت اهمیت تحول و دگرگونی تکنولوژی و مدیریت گشته است؛ این امر باعث شده تا فکر برگرداندن نظام‌های آموزشی ترغیب شود.
در جهان امروز، تقریباً در تمامی نظام‌های آموزش و پرورش، نگرش مثبتی مبنی بر امر آموزش، بازآموزی معلمان و مدیریت آموزشی، ترویج به کارگیری روش‌های مشاوره و تاثیر موثر آموزش  ملاحظه شده‌است.