درمان وجودی ریشه در 3000 سال فلسفه دارد و در شکل‌گیری آن، دو سیر فکریِ «فلسفه وجودی» و «فلسفه پدیدارشناختی» بیشترین تأثیرگذاری را داشته‌اند. می‌توان ردپای وجودگرایی را در آثار ارسطو و افلاطون، عهد قدیم، حماسه گیلگمش و آموزه‌های بودا و تائو یافت. بسیاری از فیلسوفان امروزی نیز از جمله آلبرکامو و هایدگر به موضوعات وجودی پرداخته‌اند، اما وجودگرایی بدون نیچه و کی‌یرکگور معنا ندارد.
وجودگرایی درباره زندگی و چالش‌های آن است و به این موضوع می‌پردازد که ما راه خود را در فاصله تولد تا مرگ، چگونه می‌پیماییم و در رویارویی با الزام‌هایی که با تولد بر ما تحمیل می‌شود، چه واکنشی در پیش می‌گیریم. چنانکه کامو با توجه به الزام‌های یأس‌آور زندگی که مهمترین آن مرگ است، می‌گوید: بهترین کار برای عصیان علیه وضعیت مضحک و بی‌معنایی زندگی، زیستن و هرچه بیشتر زیستن و نه اندک ‌زیستن، است و نیچه از همه ما می‌خواهد که هنرمند زندگیِ خود باشیم و افراد را به زیستنی پرشور فرا می‌خواند. او طرفدار عمر بیشتر است، شکست‌ها و پیروزی‌های بیشتر، محاکمه‌کردن‌ها و اندوه‌های بیشتر و فهم پرشورتر نسبت به کمبودها و امکانات بالقوه خود. اینها نمونه‌هایی از اهداف رویکرد درمان وجودی است.
نویسندگان این کتاب در نگارش آن، جهان اسرارآمیز درمان وجودی را به‌دور از زبان دشوار و نامفهوم فلسفی برای خوانندگان قابل فهم کرده‌اند. آنها تجربیات، باورها و جهان‌بینی خود را که به‌شدت از ایده‌های الهام‌بخش و ژرف فیلسوفان بسیاری اثر پذیرفته‌است، در 100 نکته کوتاه و خواندنی در اختیار خوانندگان قرار می‌دهند.
در این کتاب سه هدف دنبال شده است: معرفی درمان وجودی به‌عنوان درمانی که قابلیت اجرا دارد؛ ایجاد بینشی در درمانگران و متخصصان با سایر پیشینه‌های نظری تا دریابند چگونه فرضیات بنیادی درمان وجودی می‌تواند به کار درمان آنها ارتقا ببخشد؛ و ارائه نقطه آغازی به هر کسی که می‌خواهد درباره شیوه بودن خود در این جهان به کاوش بپردازد و بداند برای این کار از کجا باید آغاز کند.
این کتاب صرفاً برای درمانگران و روان‌شناسان به نگارش درنیامده است، بلکه از آنجا که همه انسان‌ها با امور مسلم زندگی همچون مرگ، تنهایی، اضطراب وجودی، آزادی و پذیرش مسئولیت آن و … دست به گریبان هستند، این کتاب می‌تواند دانشی به زبان ساده، اما مبتنی بر پایه‌های محکم علمی در اختیار علاقه‌مندان فلسفه و وجودگرایی قرار دهد.