زیگموند فروید در ۱۸۵۶ زاده شد، از چهار سالگی تا هشتاد و دو سالگی در وین به سر برد و در ۱۹۳۹ در انگلستان درگذشت. پس از چند سال پژوهش در کالبدشناسی و فیزیولوژی اعصاب، تقریبا سی ساله بود که بعد ملاقات با شارکو به روان شناسی علاقمند شد و پس از ده سال کار بالینی در وین «روان کاوی» را بنیان گذارد. روان کاوی در آغاز گونه ای روش درمانی از راه گفتگو با بیمار بود، اما بعدها به دانشی گسترده درباره کارکرد ذهن بدل شد. او عمدتا بر پایه بررسی رویاها و تجارب بالینی به یافته های بنیادی اش در حیطه نیروهای ناهشیاری که اعمال و افکار روزمره آدمیان را متاثر می کند دست یافت. زندگی فروید عادی و بی حادثه بود، اما اندیشه هایش نه تنها بسیاری از شعب تخصصی علوم، که سپهر فکری قرن بیستم را به کلی دگرگون ساخت.