ویگوتسکی (1934-1896) که تا 30 سال پیش، تنها در محافل کوچکی از غرب با آثار او آشنا بودند، اینک به عنوان یکی از نظریه‌پردازان بزرگ قرن بیستم، چهره درخشان علمی و موتسارت روان‌شناسی تلقی می‌شود.
امروزه کمتر حوزه و قلمروی از علوم شناختی و رفتاری اعم از رشد، شناخت، روان‌شناسی زبان، آسیب‌شناسی روانی، نوروپسیکولوژی و توان‌بخشی وجود دارد که رگه‌هایی از دیدگاه‌های ویگوتسکی در آن راه نیافته باشد.
کوزولین روان‌شناس و روان‌پزشک برجسته روسی ـ آمریکایی سعی کرده است در این کتاب، تصویری زنده و جامع از آرا و آثار ویگوتسکی در زمان زندگی او، و نیز سیر و تحول اندیشه‌های او پس از مرگش در سن 38 سالگی، فراهم آورد. علل و زمینه‌های توجه به آثار ویگوتسکی که مخصوصا در طی سه دهه اخیر شتاب بیشتری گرفته است، به بهترین وجهی در این کتاب، مورد نقد و بررسی قرار گرفته است.
این کتاب با ارائه خوانشی جدید از ویگوتسکی، او را در بافت تاریخی ـ فرهنگی و در پیوند با تاریخ و فرهنگ، معرفی می‌کند و در تمامی سطوح تجزیه و تحلیل، ایجاد ارتباط و گفت و شنود را مهم‌ترین عامل و سازوکار زایش، پردازش و پالایش انگاره‌ها می‌شمارد.
عده‌ای معتقداند که ویگوتسکی انقلابی در دانش روان‌شناسی پدید آورده است. خصوصیتی که آرای ویگوتسکی را برای دانش‌پژوهان پرکشش می‌سازد، چگونگی روی آوری او به بررسی اساسی‌ترین و مهم‌ترین مسئله شناخت و معرفت، یعنی ارتباط زبان و تفکر است. او این ارتباط را در جریان رشد و تحول فردی و نوعی مطالعه می‌کند، با روشی که روان‌شناسان پیش از او در آلمان و روان‌شناس معاصر او -پیاژه- در سوئیس مطالعه می‌کردند. یافته‌های او در طیف وسیعی از مسائل روان‌شناسی، نوروپسیکولوژی، زبان‌شناسی، دانش شناخت و معرفت‌شناسی کاربردی پیدا می‌کند.
این کتاب که مهم‌ترین کتاب ویگوتسکی است نظریه‌های او را درباره روان‌شناسی رشد، روان‌شناسی زبان و زبان‌شناسی به تفصیل شرح می‌دهد. این کتاب از منابع کلاسیک و بسیار مهم رشته‌های زبان‌شناسی و روان‌شناسی زبان و رشد به شمار می‌آید.