«دمانس» نوشته مریم زارع، نرگس غلامی بشرویه و سعید ایمانی (عضو هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی) است و به جنبه‌های گوناگون این بیماری می‌پردازد. در بخشی از مقدمه کتاب می‌خوانیم: دمانس از ریشه لاتین د: به معنای جدا کردن و مانس: به معنای ذهن گرفته شده و به معنای سیر رو به زوال توانایی‌های شناختی است، این زوال ناشی از بیماری است و با افزایش سن توجیه نمی‌شود. هرچند دمانس در جمعیت سالمند رایج است اما می‌تواند در تمام مراحل بزرگسالی روی دهد. تعیین نقطه‌ی برش سنی برای تعریف این بیماری ضروری است، درست مثل نشانه‌هایی که از آسیب ارگانیک مغزی ایجاد می‌شوند و قبل از بزرگسالی نام‌های متفاوتی همچون اختلالات رشدی به خود می‌گیرند. بر اساس عامل ایجاد بیماری، نشانگان دمانس می‌توانند در اثر درمان حذف شوند یا به همان حالت باقی بمانند. کمتر از ۱۰ درصدِ عواملِ دمانس با درمان مناسب برطرف می‌شوند. برخی از این عوامل که اغلب به دلایل ارگانیک مربوط می‌شوند عبارتند از: تنفس با دم‌های کوتاه، یرقان، و درد ناشی از عوامل مختلف. با پیشرفت روزافزون علم و افزایش امید به زندگی، تعداد افراد سالمند در جوامع امروزی افزایش یافته است. سالمندی مقطع سنی است که می‌تواند با مشکلات جسمانی، روانشناختی، و عصب‌شناختی نیز همراه باشد، بنابراین توجه به سالمند و سالمندی در سال‌های اخیر با ایجاد نشریه‌ها و رشته‌های تحصیلی تخصصی در مقاطع عالی افزایش یافته است.