اگر اقلیم روانکاوی همانا سرزمین ناخودآگاه است، استفانو بولونینی ما را با «گذرگاه‌های پنهان» و به قولی کوچه باغ‌های ناشناخته آن آشنا می‌کند. او همچون «آن دیگری بزرگتر» راهنمای ما می‌شود و در طول این کتاب با سخاوتمندی تمام هر چه را از این اقلیم می‎داند و تجربه کرده است با ما در میان می‌گذارد؛ گویی کلیدهای رمزگشایی را که از راه کلنجار با نظریه و تجربه و رویارویی نظریه با تجربه به دست آورده است به سادگی در اختیار ما می‌گذارد.
بولونینی، خستگی ناپذیر، همه ما را تشویق به تبادل نظر و تجربه می‌کند و از ما می‌خواهد که پنجره‌ها را به روی رابطه با «دِگر فرهنگی» یا «فرهنگ غیر خودی» باز نگاه داریم. در همین راستا، او با نگاهی طنزآمیز، زبان بیش از اندازه تخصصی تحلیلگران را به نوعی پول رایج محلی تشبیه می‌کند و می‌پرسد که آیا در تحلیلگران توانایی تبدیل این پول محلی به پولی بین‌المللی وجود دارد که افراد بیشتری بتوانند به آن دسترسی پیدا کنند؛ از سوی دیگر، بولونینی «شرایط انسانی» را در این اقلیم ندیده نمی‌گیرد.