هر نظریه‌ای درباره عشق باید با نظریه انسان، نظریه هستی بشر، آغاز شود. با مشاهده پدیده عشق، یا به عبارت بهتر، احساسی شبیه عشق در حیوانات، می‌توان به خوبی دریافت که دلبستگی آنها، بخشی از ساختار غرایز آنها محسوب می‌شود، در حالی که در انسان، تنها اندکی از این ساختار غریزی را می‌توان یافت. آنچه برای هستی انسان ضروری به نظر می‌رسد، خروج از دنیای حیوانی، سرپیچی از قوانین غریزی، و چیرگی بر طبیعت، و در عین حال رها نکردن آن است. انسان، جزئی از طبیعت به حساب می‌آید و پس از گسستن از طبیعت، دیگر نمی‌تواند به دامان آن بازگردد.