یکی از خصوصیات کلی تمام افراد عصبی این است که می گویند: «باید مرا به همین صورتی که هستم بپذیرید و با من تا کنید.»
علت اینکه افراد عصبی تحمل شنیدن کوچکترین انتقاد را ندارند این است که انتقاد دلالت ضمنی بر عدم پذیرفتن شخصیت آنها به صورتی که هست دارد.
در جریان روانکاوی و درمان، اگر روانکاو و حتی با اشاره ملایم به آنها حالی کند که باید فلان احساس، فلان عادت یا فلان رفتار را در خود تغییر دهند فوق العاده آزرده می شوند، زیرا اشاره روانکاو را مبنی بر تغییر نیز نشانه عدم قبول شخصیت خود به صورتی که هست فرض می کنند؛ حال آنکه اولین قدم مثبت در روانکاوی و درمان آمادگی برای تغییر است.
یکی از علائم انتظار محبت بی قید و شرط این است که شخص عصبی توقع دارد دیگران نسبت به او مهرورزند، بی آنکه خود آنها از این مهرورزیدن و دوستی هیچ بهره و لذتی برند.
اگر شخص عصبی احساس کند که دیگران از مهرورزیدن به او احساس لذت و رضایت معنوی می کنند، نسبت به اصالت دوستی و محبت آنها مشکوک می شود و می گوید: « آنها مرا بخاطر لذت خودشان می خواهند، نه بخاطر خودم.»