علم روانشناسی نشان داده که خودکنترلی، یکی از دو خصوصیتی است که می‌تواند پیامدها و نتایج مثبتی را برای طیف وسیعی از فعالیت‌ها، کارها و موقعیت‌ها به همراه داشته باشد. افرادی که به خوبی خودکنترلی می‌کنند، عملکرد تحصیلی و شغلی بهتر و دارای محبوبیت بیشتری هستند، دیگران آنان را قابل اعتمادتر و برای روابط نزدیک و صمیمانه، مناسب‌تر می‌دانند. آنان افراد شادتری هستند که تنش و اضطراب کمتری دارند و از زندگی خود لذت بیشتری می‌برند. از سلامت جسمی و روحی بهتری برخوردارند و مشکلات رفتاری کمتر و طول عمر بیشتری دارند. تنها خصیصه دیگری که مطابق علم روان‌شناسی می‌تواند چنین مزایا و فوایدی را داشته باشد، هوش است. در همین جا نیز خودکنترلی برتری خود را نسبت به هوش نشان می‌دهد و آن برتری این است که ظاهراً می‌توان خودکنترلی را حتی در دوران بزرگسالی بهبود بخشید اما بهبود بخشیدن هوش امری است که مشکل بتوان آن را حاصل نمود. بنابراین، خودکنترلی تنها نمایندة علم روان‌شناسی است که در بهبود کیفیت زندگی افراد و جامعه ایفای نقش می‌کند. . خودتنظیمی، صرفاً یکی از کارکردهای ساده خویشتن انسان نیست، بلکه خصیصه ایست که معرف کل سیستم افکار، احساسات، اعمال، خصوصیات و انتخاب‌هایی می‌باشد که در کنار هم، «خویشتن» انسان را تشکیل می‌دهند.