جلب همکاری بیماران در فرایند خودشناسی و تجهیز ایگوی آن‌ها به توانمندی‌هایی در جهت کار تحلیلی، نقطه‌ی عطف رویکرد بالینی دکتر فرد بوش را شکل می‌دهد. او در این کتاب برای ما روشن می‌سازد که تا چه اندازه تعابیر اغلب تحلیلگران مبتنی بر آن چیزی است که آن‌ها درک می‌کنند نه آنچه بیماران آماده‌ی شنیدن آن هستند، اینکه بسیاری از جنبه‌های درمان‌تحلیلی به‌جای آنکه در جهت مشارکت دادن ایگوی بیمار در طی فرایند درمان باشد، متمرکز بر حفظ جایگاه همه‌توان و مشاهده‌گر تحلیلگر است. دکتر بوش به ما می‌آموزد که چگونه تغییر در این رویکرد و در نظر گرفتن ایگوی بیماران به‌عنوان همکارانی راستین در طی فرایند تحلیل ضروری و نقش‌آفرین است.