در کتاب «عبدالعظیم کریمی» با نام «کودکی باز یافته» شما نظاره گر دنیای جدیدی از آنچه که همه ما بزرگسالان داشته ایم و در آن زیسته ایم و احتمالا به آن بی اعتنا بوده ایم، خواهید بود. این دنیای «جدید»، همان «دنیای قدیم» دوران کودکی است. دوران جاودانگی و سرمدیت، پاکی و صداقت، بی رنگی و سراحت، تازگی و طراوت، شور و حرارات،، خیال پروری و خلاقیت، انعطاف پذیری و صمیمیت و هر آنچه که از جنس یک رنگی، آزادی، بالندگی و شادابی است. دورانی که چشمه های جوشان هوش شهودی و نیروی حیرت انگیز کنجکاوی در حد بیشینه خود قرار دارد و اشتهای دانستن، اشتیاق به فهمیدنو انگیزه کشف و شهود، ذهن و دل آدمی را سرشار از شگفتی می سازد. در این دوران است که اغلب بزرگان قله های معرفت و پیشروان عرفان و بصیرت، در دوره بزرگسالی و کهنسالی خود حسرت وار در پی بازگشت به آن هستند؛ بازگشتی که هر چند «عقب گرد» در پی دارد، اما غایت آن پیشرفت و پیشبرد و پیش آهنگی است؛‌در عین حال که مراجعه به گذشته است، خلق کردن آینده است و در عین حال که کوچک شدن است، در ذات خود بزرگ بودن را در پی دارد.