دوران نوجوانی دوران گذر از کودکی به بزرگسالی است که نیازهای رشدی خاص خود را دارد. این دوران، دوران تغییرات سریع جسمی، روانی، شناختی و اجتماعی است. رشد شناختی نوجوان، در رشد شخصیت و شکل گیری هویت او نقش مهمی دارد. استقلال از خانواده یکی از تکالیف نوجوان است. والدین قاطع برای خودمختاری از یک سو و رفتار منضبط از سوی دیگر، ارزش زیادی قایل اند. آن ها برای نوجوان توضیح می دهند که از او انتظار دارند چه کارهایی را انجام دهد و چه کارهایی را انجام ندهد. در عین حال به او حق انتخاب و مسئولیت پذیری می دهند و با این کار احساس استقلال را در او می پرورانند. نوجوانانی که والدین خودکامه و مستبدی دارند و نیز فرزندان والدین سهل گیر، بی بندوبار یا والدین بی اعتنا که غیرمسئول و بی توجه هستند، دچار مشکلات بسیاری می شوند. در طی فرایند نوجوانی، ارتباط نوجوانان با هم سالان شان اهمیت زیادی می یابد و ارتباط آن ها با والدین شان کم رنگ تر می شود. هم سالان در یادگیری مهارت های اجتماعی نقش مهمی را ایفا می کنند. پس پذیرفته شدن از سوی همسالان و داشتن چند دوست صمیمی، در زندگی نوجوان اهمیت بسیاری دارد. دوستان نزدیک معمولا هم سن و هم جنس هستند و زمینه های خانوادگی و ارزش ها و هدف های مشابهی دارند. یکی از مسائل عمده ی نوجوان، شکل گیری هویت است. افرادی که هویتی قوی دارند، خویشتن خود را می شناسند و در نیازها و انگیزه های آن ها انسجامی وجود دارد. مشکلاتی که بر سر راه شکل گیری هویت وجود دارند، عبارتند از: سردرگمی در یافتن هویت خویش یا ناتوانی در ایجاد هویتی باثبات.