«آسیب‌شناسی تربیت دینی» از دیرباز تاکنون دغدغه دینداران و اندیشمندان دینی بوده است. این مهم می‌تواند به دو شیوه درون‌دینی و برون‌دینی صورت گیرد. این پژوهش می‌کوشد تا با واکاوی متون دینی افزون بر ارائة معیارهای تربیت دینی، نشانگان آسیب‌مندی تربیت دینی از منظر متون اسلامی را استخراج نماید. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که اموری چون کفر و دین‌ستیزی، تظاهر به دینداری، عبادت‌ورزی جاهلانه و بی‌روح، غلو در دین از نشانگان آسیب‌مندی تربیت دینی است که خود ناشی از عوامل زمینه‌ای آسیب‌زایی همچون عوامل وراثتی و محیطی نامناسب، حاکمیت نظام اقتصادی آسیب‌زا، اباحی‌گری و... نیز عوامل روشی آسیب‌زایی همچون تبیین نادرست تعالیم دینی، واکنش‌های ناصواب در برابر پرسش‌ها و شبهات دینی، استفاده از دروغ و خرافه، تحمیل و اجبار در تربیت دینی، تربیت قرنطینه‌ای و اکتفا به دین‌دهی و ارائة انبوهی از دانش‌ها به متربیان است.