نویسنده در کتاب «در باب حکمت زندگی» به سه اصل بنیادینی که سرنوشت انسان را رقم می‌زنند اشاره کرده و به توضیح هریک در فصلی مجزا پرداخته است: آن‌چه هستیم، آن‌چه داریم و آن‌چه می‌نماییم. شوپنهاور آن‌چه هستیم یا شخصیت آدمی را برای خرسندی‌ و سعادتش در زندگی اساسی می‌داند و معتقد است برخلاف تصور عامه، دارایی‌ها و متعلقات یا شهرت و مقام و آبرو نمی‌تواند سعادتی برای انسان به ارمغان آورد. او برخورداری از نعمت سلامتی را برای دستیابی به سعادت ضروری دانسته و در بخشی از کتاب اشاره می‌کند: «بزرگ‌ترین حماقت قربانی کردن سلامت خویش است، حال به هر منظور که باشد؛ چه در راه کسب‌وکار، چه برای ارتقای مقام و…» نویسنده از تنهایی و انزوا نیز برای نیل به سعادت یاد می‌کند و معتقد است که زندگی منزوی برای آدمی آرامش روان به همراه می‌آورد و او را از معرض دید دیگران دور نگه می‌دارد و فرصتی برای «با خویش بودن» فراهم می‌کند.
شوپنهاور زندگی را سراسر «سپری کردن» و «پشت سر گذاردن» دانسته و هدف زندگانی را نه لذت‌جویی، که فرار از رنج‌ها معرفی کرده است. او در این کتاب برای تکمیل گفته‌های خود از سخنان خردمندانی چون کانت، گوته، ولتر، ارسطو، سعدی و… بهره گرفته که به غنی‌تر شدن کتاب یاری رسانده است.