من «بودن» را می خواهم.
دوست دارم آن را بخوانم، بنویسم، احساس کنم.
دلم می خواهد بودن را زندگی کنم.
دلم می خواد در این عمری که به یک چشم بر هم زدن تمام می شود، تا می توانم لحظه ها را به احساس کردن و لمس کردن بگذرانم. احساس کردن هر آنچه احساس شدنی ست.
از افسردگی بیزارم، از آن واهمه دارم، یا در حقیقت وحشت زده ام. اما در عین حال، این او بود که مرا اینچنین صیقل داد. دست کم برای من، اگر افسردگی بهایی بود که برای احساس کردن زندگی باید می پرداختیم؛ ارزشش را داشت. همین که هستم، خرسندم.