بازی صرفا فعالیتی برای وقت گذرانی و لذت نیست. بلکه بازی می تواند تسهیل گر رشد شناختی،هیجانی و رفتاری باشد. بازی معمولا خودانگیخته و لذت بخش است و آزادانه انتخاب می شود. در هر دورهُ سنی مخصوصا در دوران کودکی و نوجوانی بازی می تواند به رشد مهارت های اجتماعی و بین فردی نیز کمک کند.
اگر والدین نگاه مثبت و کارآمدی به بازی داشته باشند و در فرآیند بازی مشارکت کنند، آن گاه بازی از فعالیتی بی هدف و بی ثمر به فعالیتی سازمان دار و موثر تبدیل خواهد شد. در این صورت بازی معجزه ای در جهت ارتقا نیاز های کودک خواهد شد.