ویکتور امیل فرانکل‌ (۱۹۹۷- ۱۹۰۵)، روانپزشک اتریشی و پدیدآورنده معنادرمانی (لوگوتراپی) است.
فرانکل اگزیستانسیالیست بود. او واژه «هستی نژندی» را در مورد اختلال عاطفی ابداع کرد و اختلال عاطفی را حاصل عدم توانایی فرد در یافتن معنا برای زندگی می‌دانست. به نظر فرانکل آزادی به معنای رهایی از سه چیز است: ۱ـ غریزه‌ها ۲ـ خوی‌ها و عادت‌ها ۳ـ محیط.
در زمینه «نظریه شخصیت» فرانکل معتقد است در آدمی انگیزه‌ای بنیادی وجود دارد و آن «اراده معطوف به معنا» است.
مکتب روان‌شناسی لوگوتراپی یا معنا درمانی که ویکتور فرانکل بنا نهاد امروز یکی از مکاتب مطرح روان‌شناسی در جهان است.
«انسان در جستجوی معنا» روایت تجربیات او در دوران فاجعه‌باری است که به عنوان یک یهودی در اردوگاه‌های کار اجباری آلمان نازی حضور داشت و در خلال آن، به اهمیت معنای زندگی برای انسان در سخت‌ترین شرایط می‌پردازد.
فرانکل در این کتاب تجربه و آزمون‌هایی را تبیین می‌‌کند که باعث ایجاد و توسعه‌‌ روش درمانی «لوگوتراپی» شد. او مدت زیادی در اردوگاه کار اجباریِ نازیان، اسیر بود و همه چیز خود را از دست داد: پدر، مادر و همسرش یا در اردوگاه اسیران به کوره‌‌های آدم‌‌سوزی سپرده شدند یا از بیماری جان سپردند.
خواهرش تنها فرد خانواده بود که از اردوگاه‌‌های کار اجباری جان به سلامت برد اما با وجود اینکه وی همه چیز خود را از دست داده بود و همه‌‌ ارزش‌هایش را فنا شده می‌دید، باز هم با وجود رنجِ گرسنگی، سرما، بی‌رحمی و خشونت و نیز هر لحظه در انتظار مرگ بودن، زندگی را شایسته و ارزشمند می‌دانست.