تلخ و شیرین تمایل به حالات تمنا و سوز و اندوه است. آگاهی مبرم از گذر زمان است و لذتی عجیب خوشایند از زیبایی جهان. نیرویی که به ما یادآور می‌شود نور و تاریکی، زایش و مرگ همواره جفت‌اند. تراژدی زندگی لاجرم با شکوهش پیوند دارد. همواره از دل هر نوسازی‌ای دوگانگی‌ها برمی‌آیند. اما از قضای روزگار، زیستن در این دوگانگی‌ها تنها راه گذر از آن‌هاست. و هدف چیزی جز این گذر نیست. تلخ و شیرین یعنی میل به وحدتء اشتیاق به وصل. تلخ وشیرین به ما یاد می‌دهد چگونه به درد واکنش نشان دهیم: باید آن را بپذیریم و بکوشیم همچون موسیقی‌دانان به هنر تبدیلش کنیم. یا به شفاء یا نوآوری یا هر چیز دیگری که روح را بپرورد. این انگاره تبدیل درد به خلاقیت و تعالی و عشق، قلب تپنده کتاب حاضر است.