در این گفتارهایِ «ناباب»، بابی دیگر از تعلیم و تربیتِ «نایاب» گشوده می‌شود تا همه مولفه‌‎ها و عناصر «تربیتِ آسیب‌زا» به چالشی دردناک کشیده شود... هدف تربیت نه تغییردادن «صنعتیِ» افراد، که تاییدکردن «فطری» آن‌ها است و تربیت دینی، نه فربه‌سازیِ ذهن از معلومات دینی و بزک‌کردن رفتار به مناسک دینی، بلکه شعله‌ورساختن شور دینی و برانگیختن حسی دینی برای زیست مومنانه است. در این نگاه نامعمول، معلوم می‌شود که پیشرفت تحصیلی، شتاب‌گرفتن دانش‌آموزان برای رقابت فرساینده در نمره و رتبه عالی نیست، بلکه یورش مشتاقانه به ناشناخته‌هایی است که بنیاد شناخته‌های آن‌ها را به طرزی مرموزانه، والایی می‌بخشد. این نگاه ناباب به تعلیم وتربیت نایاب، در هیچ شرایطی جان نمی‌گیرد مگر آنکه شرایطی فراهم شود که جان تعلیم و تربیت جاری، با انقلاب در جان‌ها از ریشه بدر شود!