من به روایت من داستان رویارویی شخصی آدمی با خود است.
من چگونه در کشاکش لذت و درد زندگی خود را تجربه می کند و مود تأمل قرر می دهد.
شناخت خود تقریباً در تمامی فرهنگ ها، با آدابی متفاوت، مهم انگاشته شده است زیرا یک ارزش غایی است و لازمه زندگی با صفا و کمال، اما آدمی چندان تاب آن را ندارد.
همین تاب نداشتن است که محور عمده نظری ها و فون روش های مختلف روان درمانی شده است.
بشر همواره در تلاش برای غفلت زدایی و افزایش ظرفیت مواجهه با خود بوده است.
ضرورت شفای درد زندگی بشر را سراسیمه مشغول نتیجه فرایند خودشناسی کرده است، اما از خود آن فرایندغفلت شده است.
من به روایت من نه محصول، که خود این فرایند را وارسی و تبیین کرده و نحوه بکارگیری آن در زندگی را نشان داده است:
من چگونه من را در فرایند تجربه و تأمل روایت و به سوی انسجام حرکت می کند.