نظریه روان پویشی بر اساس تفکر و نظریه روان تحلیلگری «زیگموند فروید » بنا شده است. نظریه و فن روان تحلیلگری که توسط فروید ارائه گردیده بر یافته های بالینی برآمده از مطالعه روان آزردگی ها مبتنی است که بر اساس اعتقاد به تعارض عصبی بنا شده است .در این نظریه رفتار ماهیتاً به عنوان برآیند نیروهای مفروض ذهنی، انگیزه ها یا تکانه ها و گاهی فرایندهای روانی در نظر گرفته می شود که انها را تنظیم، بازداری و جهت دهی می کند.
کلمه پویا بر حرکت دلالت دارد.
در درمان روان پویشی میدانیم که یک حرکت سیال از این نیروها به جریان می افتد و از طرف دیگر یک سری نیروهای برخواسته از مقاومت ها برای تعدیل و تغییر جهت آنها در رابطه با جهان بیرون خودنمایی می کند. در این رویکرد، همان طور که درمانگر به بیمار گوش می داد، بین تفکرات و احساسات جاری بیمار و تجربه های گذشته او-بعضی اوقات تجربیات بسیار اولیه-ارتباط برقرار می شود با علم به این نکته که بسیاری از این تجربه ها فراموش یا سرکوب شده اند شکل کنونی خود که اغلب تغییر شکل داده یا تحریف شده اند، قابل مشاهده اند. این افکار و احساسات بیمار،نقطه مرکزی درمان یا محور اصلی ان است.زیرا فرایندهای روانشناختی زیربنایی را براساس آنها استنباط کنیم.