«انسان در جستجوی معنا» مهم ترین کتاب «ویکتور فرانکل » است که نخستین بار در سال 1946 یعنی تقریبا بلافاصله بعد از پایان جنگ جهانی دوم منتشر شد. او در بخش نخست این کتاب، تجربیات هول آور و تاثیرگذارش را از سه سال حضور در اردوگاه های کار اجباری آشویتس و داخاتو نوشته و در بخش دوم، با استفاده از این تجربیات، نظریه ی معناگرایی خود را شرح داده است. اما فرانکل مثل هر دانشمند دیگری، تا زمان حیاتش یعنی تا چهل و شش سال بعد از آن، این کتاب را بازنگری کرد و با ویراست های تازه، دیدگاه هایش را گسترش داد و اصلاح کرد. او پنج سال پیش از مرگش در سال 1922 ویراست تازه ای از کتاب منتشر کرد. ترجمه ی حاضر، بر اساس همین نسخه ی آخر است که نسبت به نسخه های اولیه، تفاوت هایی دارد. از جمله این که فرانکل یک فصل نسبتا طولانی به کتاب افزوده است به نام «موردی از خوش بینی غم انگیز» فصلی که در آن توصیفی بسیار زیبا از وضعیت انسان در جهان پر از رنج و راه مواجهه با آن را ارایه می دهد. فرانکل که تجربه ای به دردناکی اردوگاه های اجباری را پشت سرگذاشته است، معتقد است « آری به زندگی با وجود همه چیز راه درمان بسیاری از رنج هاست و زندگی تحت هر شرایطی معانی بالقوه ی خودش را دارد؛ حتی در تیره بختانه ترین شرایطش. او همان طور که «گوردون آلپورت» در پیشگفتار کتاب می گوید توانسته بود نمای عریان وجود را ببیند. و مثل نیچه معتقد بود اگر کسی چرایی زندگی اش را بیابد، چگونگی اش را نیز خواهد یافت. نسخه ای که در جهان بی معنای امروز، هنوز کار می کند.