از لحظه انعقاد نطفه و در طول زندگی، که ممکن است ۶۰، ۷۰، ۸۰ یا ۱۰۰ سال طول بکشد، به تدریج که دوره های شبه جنینی، جنینی، خردسالی، کودکی، نوجوانی، بزرگسالی، میانسالی و پیری را طی می کنیم، در ما تغییراتی مهم به وجود می آید. این تغییرات زمینه های زیادی را دربر می گیرند: جسمی، شناختی و روانی - اجتماعی.
درست است که زندگی یعنی تغییر یافتن و عوض شدن، زندگی تداوم نیز دارد.

۷۰ سالگی از بسیاری جهات، همان شخصی هستیم که در ۵ یا ۲۵ سالگی بودیم. از بسیاری جهات، عملکرد ارگانیسم، اعمال و نقشهای جنسی و فرایندهای ذهنی، در طول دوره های مختلف زندگی، یکسان می ماند. این عملکردها و پدیده های نسبتا طولانی و پیوسته، به ما احساس هویت و ثبات می دهند. به دلیل همین پیوستگی، ما خود را مجموعه ای از قطعات و اجزا به حساب نمی آوریم بلکه یک کل مستقل در نظر میگیریم.
دانشمندان، تغییر و تداوم در زندگی را رشد می نامند. به نظر آنها، رشد یعنی تغییراتی که به طور مستمر در طول زندگی ارگانیسم، از لحظه انعقاد نطفه تا لحظه مرگ، به وجود می آید. رشد از فرایندهایی عبور می کند که در ارگانیسم برنامه ریزی شده است و تعاملهایی را پشت سر می گذارد که بین ارگانیسم و محیط به وجود می آید.
در مورد رشد یا تحول انسان نیز وضع به همین صورت است. رشد فرایندی است که موجب تغییر شخص می شود و، در عین حال، او را در برخی جنبه ها ثابت نگاه می دارد. آنچه به انسان اختصاص دارد، احتمالا این است که همیشه در حال رشد و تحول است. زندگی او همیشه ناقص است و تنها مرگ به آن پایان می دهد.
همان طور که می بینید، زندگی انسان موضوع جالبی است و هدف کتاب حاضر مطالعه همین موضوع است. در این فصل خواهیم دید که مطالعه زندگی انسان چگونه انجام می گیرد و ضمنا سعی خواهیم کرد به سؤالات زیر پاسخ دهیم:
وقتی رشد انسان را مطالعه می کنیم، چه می خواهیم یاد بگیریم؟ 
 برای درک رشد انسان، کدام متغیرهای مهم را باید تحلیل کنیم؟ این متغیرها را چگونه باید تحلیل کنیم؟