کار کردن را باید از قلب آموخت، زیرا این عضو صنوبری شکل و به وزن تقریبی 275 گرم، از چهارمین هفته باروری نطفه کارش را آغاز می‌کند و تا آخر عمر، که ممکن است گاهی بالاتر از 100 سال باشد، یک سره می‌تپد: در کودکی، جوانی، پیری، خواب، بیداری، خوشحالی و غمگینی همچنان کار می‌کند. این عضو پر تلاش و سخت‌کوش، گویی می‌داند که اگر کار نکند کارش ساخته است و در نتیجه با صدای پوم ـ تاک خود هر آن ندا می‌دهد. کار موجب می‌شود که استقلال مالی داشته باشیم، هویت کسب کنیم، ارزش به دست آوریم، عزت نفس خود را بالا ببریم و خلاصه اینکه در اجتماع کاره‌ای شویم. در درمان بیماری‌های روانی نیز کار نقش تعیین‌ کننده دارد و اصولا کار درمانی یکی از شیوه‌های موثر در درمان است.