انسان با ورود به دهه هفتم زندگی, دیگر دیار کودکی , نوجوانی , جوانی و میانساللی را پشت سر نهاده پا به دیار سالمندی می گذارد.
حتی در طولانی ترین عمرها ,نود یا صدسالگی فاصله بین زایش تا مرگ کوتاه است. صرف نظر از زودگذری زمان عمر زمانی حس می شود که با خودآگاهی , آگاهی و شناخت هستی همراه باشد . تا این دست دهد , فرد کمابیش پنجاه ساله است و نیروهای فرو کاهیده , موی سپید , دندان لق و اعضا دردناک , ندای سالمندی را در گوش وی زمزمه می کنند ودر فرهنگ ما پیر شدن دعای خیری است که همواره بدرقه راه کودکان می شود.پیشرفت علم ,فن آوری و رشته هایی مانند پزشکی , روان پزشکی ,عصب شناشناسی و بهداشت در هزاره سوم گویی این دعای خیر را به ثمر رسانده و به تعداد سالمندان و طول زندگی آنان افزوده است.