نخستین امتیاز این کتاب را می توان در ارائه طبقه بندی ای بسیار سودمند از الگوهای تدریس یافت. نویسندگان کتاب به منظور کمک به درک بهتر تنوع ها، و تفاوت ها از یک سو و تشابه و توافق ها از سوی دیگر، الگوهای تدریس را به چهار خانواده اطلاعات پردازی، انفرادی، اجتماعی و رفتاری تقسیم کرده اند. مسلماً هر طبقه بندی با کمک شایان خود به شاخت هر چه دقیق تر و جامع تر موضوع، با خلق بصیرت بیشتر، موجبات تسهیل استفاده و کاربرد موثرتر و مناسب تر از الگوها را فراهم می کند. این امر به ویژه برای دانشجویان یا کسانی که برای اولین بار با موضوع سر و کار پیدار می کنند، اهمیت مضاعف دارد. لذا چنانچه نویسندگان مبادرت به طبقه بندی الگوهای تدریس نمی کردند قطعا ارزش این اثر در حد و اندازه کنونی نبود.
متکی بودن الگوهای تدریس ارائه شده در کتاب الگوهای تدریس ۲۰۱۵ محمدرضا بهرنگی به یافته های پژوهشی را می توان به عنوان دومین امتیاز این اثر دانست. مولفین به حق از ارائه الگوهای تدریسی که از پایه نظری و پژوهشی متقن برخوردار نمی باشد پرهیز کرده اند و در آغاز هر فصل که اختصاص به معرفی یک الگوی تدریس خاص دارد، پیشینه مربوط به آن الگو را مرور کرده و یافته های پژوهشی ناظر به آزمون فرضیه های مربوط به تأثیرگذاری بکارگیری آن الگو را نیز ارائه نموده اند.  بدیت ترتیب خواننده این کتاب با مجموعه ای از الگوهای تدریس دارای پشتوانه نظری و همچنین شواهد تجربی مکفی آشنایی پیدا می کند.
از ویژگی های دیگر کتاب الگوهای تدریس ۲۰۱۵، الگوهای تدریس ناشی از ابتکار نویسندگان آن، ارائه به اصطلاح یک «موقعیت» (سناریو) یا وصف کنش و واکنش هایی است که در اثر بکارگیری یک الگوی خاص تدریس میان عوامل محیطی و انسانی حاضر در صحنه اتفاق می افتد.
برخورداربودن از این «موقعیت ها» یا روایت ها را باید امتیاز دیگری برای کتال الگوهای تدریس به حساب آورد چرا که به خواننده امکان تصور هرچه دقیقتر آنچه که از قِبَلِ بکارگیری هر یک از الگوها در کلاس اتفاق خواهد افتاد را می دهد.