انتشارات نقد فرهنگ منتشر کرد: «روزی از همسرم پرسیدم که هروقت می­خواهم بخندم و شادی کنم، ناخودآگاه چیزی از درون به من می­گوید نخند، زیرا ممکن است اتفاق بدی بیفتد. آیا تو نیز این­گونه­ای و چنین تشویشی داری؟ او که متعلق به گوشه­ای دیگر از این سرزمین پهناور است، همین حس و حال و این نگرانی را در وقت خندیدن تایید کرد. این پاسخ مرا به فکر فرو برد و از خود پرسیدم که نکند این موضوع در ایران پدیده­ای فراگیر باشد؟ نکند در سراسر ایران موردم از شادی کردن و خندیدن نگران­اند؟ از این­جا بود که درصدد بررسی این موضوع برآمدم و در این زمینه به پژوهش پرداختم.» این کتاب نشان می­دهد که چگونه در ایران نوع خاصی از تفکر و فرهنگ دینی (برخلاف آموزه­های اسلام اولیه) از دو طریق درونی و بیرونی به مهار شادی پرداخته است. این اثر به «نقد فرهنگ»ی پرداخته است که به نام قرائتی از دین، شادی را از مردمان این سرزمین دریغ می­دارد و شرنگ غم بر جان مردم می­ریزد و دین را نیز ضد انسانی معرفی می­کند. پنداری دین خدا جز رنج، غم، درد و اضطراب، ازمغانی دیگر برای مردم ندارد. این کتاب نشان می­دهد چطور چهره انسانی دین در روندی تاریخی دگرگون گشته و فرهنگی پدید آمده است که به طور مضاعف به مهار شادی می­پردازد: از درون، خوی و منشی ضد شادمانی ساخته و از بیرون مردم را از تمامی محمل­های زندگی شادمانه محروم کرده است. این کتاب تاکید می­کند که اسلام پیامبر ضد شادمانی نیست، لذا دعوت به تجدیدنظر در فرهنگ دینی موجود می­کند تا بار دیگر زیست شادمانه در همین جهان به رسمیت شناخته شده، فراگیر گردد و خنده بر لبان آدمی بی­نگرانی شکوفا شود.